58. Klucz do wyjścia

- Co? O czym ty mówisz? – wypalił po chwili ciszy. Nadal był lekko zaszokowany słowami dziewczyny, ale przecież nie mógł pozwolić by coś takiego zrujnowało jego szansę na znalezienie wyjścia. Może tak miało być? Może właśnie ta informacja była kluczem do rozwiązania zagadki ufundowanej przez demona, który pewnie znów siedział w jakimś kącie i go obserwował.

- Ona… Uwielbialiśmy ją. Była mądra, piękna i przyjacielska, zawsze szukała dobra w każdym… - wymruczała cicho Charlotte, panicznie unikając wzroku Dragneela. Natsu zamyślił się, musiał przyznać, że jego Lucy, a ta Lucy nie tak dużo się różniły. – W tobie również starała się znaleźć coś dobrego.

- No i? – zapytał po dłuższej chwili Natsu. Wpatrywał się w dziewczynę z zaciekawieniem. Charlotte zrobiła się biała jak ściana, a po chwili jej twarz przybrała groźny wyraz. Ściągnęła mocno brwi i zacisnęła zęby.

- Jak to „No i”? – syknęła obrzucając go spojrzeniem bazyliszka. Gdyby wzrok mógłby zabijać, pewnie leżałby już martwy i zakopany w ogrodzie.  – Zabiłeś Lucy! Nie jest ci ani trochę przykro z tego powodu?!

Jej wrzask rozniósł się po raz kolejny na cały budynek. Tym razem jednak to nie był pisk pełen przerażenia. W jej głosie dało się wyczuć pewność siebie i gniew. Przez chwilę miał wrażenie, że w jej szkarłatnych oczach mignęła cząstka dobrze znanej mi przyjaciółki. Szybko złapał nadzieje, że Charl odzyskała swoją normalną osobowość. Ale jak to mówią, nadzieja matką głupich.

A on był głupi.

Ale czasem jego żyjący wewnątrz czaszki orzeszek dawał o sobie znać. Tak właśnie było i w tym przypadku, kiedy łącząc słowa dziewczyny odnalazł dość szybko powód jej wściekłości. Uniósł ręce do góry w geście niewinności.

- Nie! – krzyknął, a Charlotte już miała łapać za jedną z książek stojących na półce za nią. – Znaczy, jest… Cholera… Zapytałem tak, bo chcę wiedzieć co było dalej!

Tym razem była kolej dziewczyny, aby osłupieć. Wpatrywała się w niego tak, jakby właśnie powiedział, że ogień jest mokry, a woda sucha. Była zupełnie nieprzygotowana na taką odpowiedź. Zagryzła dolną wargę, rozważając, czy może nie powinna jednak złapać tej książki, tak w razie ataku dziwnego szaleńca. Powstrzymała się jednak, spoglądając w jego oczy. Wyglądała jakby właśnie coś do niej dotarło. Z jej ust wydobyło się nieme „Oh”.

- Więc to prawda… - mruknęła bardziej do siebie, niż do niego. Chłopak zauważył ruch jej warg, ale bez swoich smoczych zmysłów nie był w stanie powiedzieć, o co właściwie jej chodziło. Czuł jednak, że to pewnie nic ważnego i nie miał zamiaru pytać, po prostu siedział i wpatrywał się w nią głupio.

Czarnowłosa zatoczyła kilka kółek w miejscu, wciąż szepcąc sobie coś pod nosem. Zatrzymała się dopiero po ósmym, bo tak wyliczył Natsu na którego zresztą skierowała swój o wiele łagodniejszy wzrok.

- Powinieneś iść do Lucy… na chwilę obecną nie jestem w stanie powiedzieć nic więcej – powiedziała otwierając drzwi od pokoju.

- Czekaj! – zatrzymał dziewczynę zanim zdążyła uciec i przeskoczył długim susem przez fotel, aby po dwóch długich krokach stanąć metr przed nią. – Co to znaczy „iść do Lucy”? Nawet nie wiem, gdzie jest jej grób.

- Tam gdzie groby wszystkich – uniosła brew ze zdziwienia, że chłopak nie zna takich podstaw, ale po chwili wyglądała, jakby w jej głowie ruszyły chomiki. – No wiesz, na tyłach 8Island – powiedziała, jakby właśnie oznajmiła, że jeden i jeden to dwa. Sprawa oczywista, a jednak na twarzy chłopaka pojawiło się zaskoczenie.

- 8Island? Przecież to restauracja! – krzyknął skołowany, ale po chwili usłyszał jak wściekła Lisanna zarejestrowała jego głos w domu po takim czasie. Domyślił się tego po tym, że przy wstawaniu musiała coś zrzucić z jakiejś półki. Przełknął ślinę, wciąż czując pieczenie w okolicy ucha i natychmiast ruszył w stronę okna z którego wyskoczył na sam dół. Normalnie byłoby wszystko w porządku, ale bez jego siły mógł tylko pomarzyć o skakaniu z okien.

Wylądował na nogach, a jego całe ciało przeszedł ból, jakby jego kości rozbiły się na tysiące igieł. Skulił się i upadł, wyjąc cicho jak zbity pies i co chwila rzucając przekleństwami, komentował w ten sposób własną głupotę i roztrzepanie. Gdyby wcześniej nie pobudzili sąsiadów swoimi krzykami i kłótnią, to na pewno on zrobiłby to teraz swoim wyciem.

Uspokoił się po dobrych kilku minutach zwijania się pod budynkiem i lekko kulejąc ruszył w stronę restauracji 8island mając wrażenie, że zirytowana Strauss zaraz go dobije patelnią, czy jakimś ostrym wazonem. Chociaż, w tym świecie mógł się zastanawiać, czy ona przypadkiem nie byłby w stanie zabić go stokrotką.

Droga nie była jakaś skomplikowana, wystarczyło przejść kilka ulic, które nawet o tak później porze były doskonale rozświetlone, co było jedyną rzeczą jaka mu się spodobała w tym świecie. Właściwie u siebie w domu nie miałby z tym żadnych problemów, równie dobrze mógłby skakać dachami, co byłoby o wiele szybsze, łatwiejsze i zdecydowanie zabawniejsze. Naprawdę, przez całą drogę wzdychał, myślał o bolących go nogach i kręgosłupie oraz udawał pijanego kota dla podkręcenia atmosfery, ponieważ było nudno. Przez ostatnią zabawę zyskał kilka kapci, wiele niepotrzebnych gratów, a nawet i czarną perukę, którą wyrzucił ze zdegustowaną miną.

Po przejściu na kolejną ulicę prawie nie wpadł na dwie wytapetowane kobiety, które wyglądem przypominały jakby się urwały z nocnego klubu. Jedna z nich, blondynka o różowych pasemkach, miała obcisłą czarną sukienkę i narzucone na siebie białe futro. Pachniała, jakby wypsikała się każdym dostępnym zapachem w domu. Druga wcale nie wyglądała lepiej, wręcz przeciwnie. Szatynka z białymi końcówkami miała na sobie bordową spódniczkę i białą koszulę z falbankami. Całe jej ręce i szyja były zawalone świecidełkami, które chyba ważyły więcej niż ona sama. Obie były smutne, ale to właśnie ta druga miała makijaż jak panda, który ściekał jej po całej twarzy. Według Natsu wyglądała dokładnie tak jak on, kiedy widzi pustki w lodówce.

- Nic nie poradzisz, wpuszczają tam tylko wysoko ustawionych – mruknęła blondynka, a szatynka jęknęła coś niezrozumiale i wtuliła się w białe futro znajomej, która miała wypisany na twarzy rachunek za pralnie.

Przeszły obok chłopaka, nawet na niego nie spoglądając. Natsu podrapał się w tył głowy. Nigdy nie widział w Magnolii żadnego takiego ekstrawaganckiego miejsca, żeby wpuszczali tylko wybranych ludzi. Takie rzeczy nie działy się w jego świecie.

Spojrzał w kierunku krzyków i muzyki. To co zobaczył całkowicie ścięło go z nóg.

Mały bar, który nie tak dawno odwiedzał razem z przyjaciółmi, był teraz jakimś wielgachnym klubem z mnóstwem kolorowych światełek. Natsu mógł iść o zakład, że on właśnie był źródłem takiej jasności w Magnolii.

Na wielkim budynku, który podparty był czterema szarymi kolumnami, lśnił neonowy napis „8Island”. Przez wielkie szyby dało się dostrzec tylko cienie rozbawionych tłumów i wiele kolorowych świateł. Na zewnątrz, przy wielkich i mocarnych drzwiach stał wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w garniturze i czarnych okularach. Stanowił on rolę ochroniarza, bo wpuszczał osoby, albo je wywalał. Kolejka do klubu ciągnęła się bardzo daleko, ale już bliższa część była ogrodzona słupkami i wyłożona czerwonym dywanem.

Natsu wyglądając zza rogu, jak gwałciciel czający się na ofiarę, przyjrzał się wszystkim ludziom. Każdy z nich wyglądał elegancko i tylko takich wpuszczali. Po chwili wytrzeszczania oczu, kiedy jeden z nieodpowiednio ubranych kolesi przeleciał nad barierką i uderzył w drogę tak mocno, że zakrwawiony ząb poleciał kilka metrów dalej, Natsu popatrzył na własne ubranie. Białe dresy i szal oraz nałożona czarna skórzana kurtka wraz z butami sportowymi.

Nie no, nic tylko brać.

Westchnął szukając innej drogi na tyły restauracji, która ewoluowała w klub nocny. Naprawdę, w tym momencie przydałyby mu się jego umiejętności, ponieważ innej drogi niż przeskoczenie po dachu nie było. Znów poczuł przeszywający ból w kręgosłupie, kiedy pomyślał o jakimkolwiek skakaniu.

Westchnął poprawiając włosy. Trzeba spróbować, najwyżej skończy jak tamten koleś. Wojna wymaga ofiar i takie tam, jego ofiarą będą śnieżnobiałe zęby.

Wojna wymaga również mózgu, dlatego wolał sprawdzić jak ochroniarz zareaguje, kiedy będzie obok niego przechodził. Wyszedł zza rogu i niby przypadkiem stanął przy barierkach w taki sposób, aby neonowy napis oświetlił mu twarz. Ludzie dziwnie się odsunęli na drugą stronę drogi, jakby miał ich zaraz czymś zarazić.

- Dragneel! – warknął ochroniarz ściągając brwi. Natsu drgnął słysząc swoje nazwisko, a jego serce uderzyło mocniej o żebra. Niechętnie spojrzał na większego o parę razy faceta, którego ściśnięta pięść była wielkości głowy różowowłosego. Natsu przełknął ślinę widząc jak ochroniarz zbliża się do barierki. – Nie strasz ludzi i właź!

Natsu zamrugał parę razy i po chwili zobaczył jak olbrzym po prostu przesunął barierkę, aby zrobić chłopakowi przejście. Nie trzeba było mu powtarzać dwa razy, od razu ruszył i skorzystał z dziwnej sytuacji. Widocznie musiał być tu znany.

- Swoją drogą, co to za szmaty? – zapytał widocznie rozbawiony mężczyzna podczas zamykania barierki. Nie wyglądał jakby mu się śpieszyło z robotą, bo ignorował stojące za chłopakiem tłumy, które były niezadowolone z czekania, ale wolały nic nie mówić. – W pierwszej chwili myślałem, że jesteś jakimś menelem – zaśmiał się klepiąc go po ramieniu. – Pewnie to takie przebranie, co? Dalej cię ścigają?

- Ścigają? Ale kto…

- Tak, dokładnie, lepiej nie mówić o tym głośno. Lepiej udawaj, że nie masz z tym nic wspólnego – mruknął kiwając lekko głową i klepnął Dragneela w plecy, wpychając go z całej siły do środka klubu. Gdy wleciał przez otwarte drzwi o mało się nie przewrócił o małe schodki, ale udało mu się jakoś złapać równowagę i stanął jak wryty widząc, że wzrok wszystkich skierował się w jego stronę. Przełknął głośno ślinę i w ciszy ruszył przed siebie. To miejsce było ogromne, choć z zewnątrz na takie nie wyglądało. Wysokie sufity podtrzymywały wielkie szare kolumny ze zdobieniami tuż pod sklepieniem. Cały sufit błyszczał od kolorowych reflektorów, które rzucały światło na każdą twarz. Podłoga na wzniesieniu była pokryta szarym dywanem, a od schodków rozciągały się połyskujące panele. Całe to miejsce wydawało się strasznie chłodne, ale mimo to bawiło się tu wielu ludzi. Gorzej zaczynało się robić tuż przy barze, gdzie wzrok dosłownie wszystkich skupił się na ubraniu Natsu, który nie wiedząc co robić szedł przed siebie w poszukiwaniu tylnego wyjścia. Nie przejmował się kpiącymi spojrzeniami, bo nie miał na to teraz czasu, ani ochoty.

Nie minęło nawet kilka minut, kiedy odnalazł połyskujący w ciemności, zielony napis „wyjście”. Z głośno bijącym sercem sięgnął po klamkę, ale w tym samym czasie prawie nie zszedł na zawał, słysząc swoje imię:

- Natsu! Młody! Jak ja cię dawno tu nie widziałem! – powiedział dobrze znany mu Shitou Yajima, bliski przyjaciel Makarova. Natsu wzdrygnął się jednak widząc jego obecny wygląd. Zamiast typowego stroju kucharza, ubrany był w czarny garnitur. Biała czapeczka zniknęła, a wraz z nią ostatnie włosy na jego głowie.

- Hej? – zaczął niepewnie Natsu, by zaraz po chwili zostać odciągniętym od wyjściowych drzwi. Rzucił im jeszcze ostatnie spojrzenie na pożegnanie i tyle je widział. Yajima trzymał go za rękaw jego kurtki przez cały czas i z uśmiechem na ustach zaciągnął po schodach na piętro, gdzie uderzył w niego odór dymu tytoniowego. Przyjrzał się dokładnie wszystkim obecnym tu ludziom, który wyglądali, jakby właśnie urwali się z jakiegoś szkolenia dla zaawansowanych złodziei, a następnie wrócił wzrokiem do starca, który głośno odkaszlnął.

- Młody wrócił, pewnie ma nam wiele do opowiedzenia – powiedział wyraźnie, a wszyscy wytrzeszczyli oczy w kierunku skołowanego chłopaka. Był przerażony, kiedy tak wbijali w niego wzrok, ale nie miał zamiaru tak stać i udawać przerażonego dzieciaka. Na powitanie rzucił im szybkie machnięcie dłonią, a następnie włożył ręce do kieszeni dresów.

- Nie, nie mam. A teraz wybaczcie, ale mam sprawę… - oznajmił przekonywującym głosem i już chciał się oddalić, ale poczuł na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Odwrócił głowę i dostrzegł znajomą, kobiecą twarz.

- Proszę cię Natsu. Prawie tydzień czekaliśmy, aż się znowu pojawisz, a ty nam chcesz powiedzieć, że nie masz czasu? – mruknęła Ultear. Jej ton głosu mówił, że nie przyjmuje sprzeciwu i natychmiast zaciągnęła chłopaka do jednego ze stolików.

- Mówię wam, że on tego nie zrobił – warknął Jellal gasząc swojego papierosa na jednym z siedzących obok niego osiłków. Mężczyzna skrzywił się z bólu, ale nic na ten temat nie powiedział. Fernandes założył nogę na nogę, a następnie szeroko się uśmiechnął. Natsu jednak dostrzegł coś dziwnego w tym wygięciu ust, coś przerażającego i niepodobnego do przyjaciela. – Nie miałby jaj, żeby zabić Heartfilie.

Natsu drgnął słysząc po raz kolejny, że to on zabił dziewczynę. Uspokoił się dopiero po chwili, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że to tylko jakiś głupi, nieprawdziwy świat. Nie miał powodu do niepokoju. Jego Lucy była bezpieczna w prawdziwym świecie.

Przynajmniej miał taką nadzieje.

- Oh, przymknij się idioto! – syknęła Milkovich, a następnie razem z resztą dziwnej grupy wbiła wzrok w zdezorientowanego Dragneela. – No. Mów.

- Ale co ja wam mam niby powiedzieć? Nie zabiłem Lucy.

- Ta, tak samo jak ty nie zabiłeś tej blondyny, to my jesteśmy święci. Weź nie ściemniaj młody tylko opowiadaj jak się wiła z bólu! Torturowałeś ją przed śmiercią?

- Nie – warknął, cierpliwie zaciskając powieki.

- Nawet nożem nie dźgnąłeś?

- Nie.

- Udusiłeś ją?

- Nie! Skończ już! Mówię przecież, że jej nie zabiłem! – wrzasnął, kompletnie wyprowadzony z równowagi. Ul ściągnęła brwi, a jej mina wyglądała na niezadowoloną. Z ciemnej strony piętra wyłoniła się kolejna znana mu postać. Meredy złapała go mocno za biały szal i z niezwykłą lekkością przyciągnęła do siebie.

- Latałeś tutaj kilka tygodni  i krzyczałeś z radości, jak to zabiłeś ulubienice Fairy Tail, a dzisiaj mówisz, że nie? Kłamałeś? – rzuciła podejrzliwie. Natsu przez chwile siedział jak sparaliżowany, by zaraz się ogarnąć i odepchnąć dziewczynę od siebie jedną ręką.

- Nie wiem! Może? Albo nie? Kogo to obchodzi?! Przyszedłem tylko zobaczyć grób Lucy! Nic więcej – warknął i znów odwrócił się na pięcie. Tym razem zignorował wołanie za jego plecami, a nawet dłoń Meredy, którą z łatwością odtrącił. Szybkim krokiem znalazł się przy drzwiach i bez wahania je otworzył. To co zobaczył trochę nim wstrząsnęło.

Na tyłach klubu, w którym większość tańczyła lub piła, znajdował się dość sporawy cmentarz. Nie było tu jednak aż tylu grobów jak za katedrą w jego świecie.

- Śmierć w tym świecie to coś naprawdę dziwnego – znów usłyszał ten głosik, który działał mu na nerwy za każdym razem. Zaciekawiony chłopak pozwolił mu jednak kontynuować. – Tu nikt nie umiera ze starości, dlatego zabójstwo jest najgorszą karą.

- Ta, fajnie – mruknął bardziej do siebie, niż do Sitriego, który na chwilę obecną przybrał swoją normalną postać i wisiał nad nim do góry nogami. Jego czarne białka z czerwonymi jak krew źrenicami wodziły za nim wzrokiem, kiedy tylko zbliżył się do grobu dziewczyny. Dragneel położył dłoń na kamiennej płycie i przejechał nią po wielkim napisie:

Nie trać wiary w ludzi, bo mogą cię pozytywnie zaskoczyć

   

- Trochę śmiesznie się to czyta wiedząc, ze została zabita przez kogoś z własnej gildii. Przez kogoś, w kim szukała dobrych cech. Przez ciebie… – zniżył głos, Natsu machnął ręką aby go odgonić. Spojrzał wprost w jego czerwone źrenice.

- Przecież to nie byłem ja! Nie należę do tego świata! – warknął.  Na twarzy demona wymalował się podstępny uśmieszek. Sitri spojrzał na swój niewidzialny zegarek, który znajdował się na nadgarstku i udał, że bardzo mu się spieszy.

Natsu wywrócił oczami i znów wrócił do płyty. Szczerze mówiąc spodziewał się czegoś więcej, jak jakieś wskazówki, czy ukryte liściki, co powinien dalej zrobić, ale nic takiego nie widział. Po prostu pustka w głowie, w sercu. Nie miał nawet z kim o tym porozmawiać. Nie miał tak naprawdę nikogo bliskiego. To wszystko zapowiadało się okropnie. Ile miał jeszcze się tak męczyć w tym świecie? Życie bez bliskich to tak naprawdę nie było żadne życie. Bez przyjaciół, którzy uśmiechali się na jego widok był nikim. Bez Lucy, swojej miłości czuł się samotny i opuszczony.

- Może lepiej się poddać… - wypalił nagle i wręcz poczuł na skórze podekscytowany wzrok Sitriego, który tylko czekał, aż chłopak całkowicie się przyzna do porażki.

Załamany, po raz kolejny przejechał po konturach wyrytego na grobie napisu. Podniósł wzrok i przeczytał go jeszcze raz. Otworzył szerzej oczy, a jego twarz wyglądała, jakby w głowie mu właśnie rozbłysł wspaniały pomysł.

Dźwignął się na nogi i natychmiast wybiegł z klubu. Ruszył w stronę domu tak szybko, jakby właśnie gonił go wielki potwór. Nie mógł uwierzyć, że to było takie łatwe. Mógł się również mylić, ale to tylko go nakręcało, taki zastrzyk adrenaliny. Robiąc slalomy po mieście między budynkami nawet nie zwracał uwagi jakie ulice mija, po prostu biegł nie mogąc się doczekać, aż wróci do domu i wszystko sobie na spokojnie zaplanuje.

Wpadł do mieszkania. Zrobił tyle hałasu, że Happy prawie nie stracił głosu przy szczekaniu, a Suna spadła z niezbyt wygodnej kanapy wprost na podłogę. Nieprzytomnym wzrokiem podążyła za chłopakiem, by w końcu po chwili wydusić z siebie:

- Natsu! Gdzie byłeś?!

- Mam plan! – ryknął szczęśliwie i trzasnął drzwiami do pokoju.

Suna wdrapała się z twardej podłogi na kanapę, a następnie przetarła zmęczone oczy. Kiedy kobieta ziewnęła ogarnęło ją wielkie zmęczenie i ignorując dziwne zachowanie syna po prostu poszła spać.

Rano obudziło ją kolejne trzaśnięcie drzwiami. Gwałtownie otworzyła oczy i zobaczyła coś, przez co serce stanęło jej w gardle. Natsu przeszedł salonem, ale wyraźnie inny niż poprzednio. Happy nawet nie chciał się z nim witać, tylko skulił się na swoim posłaniu i zacisnął mocniej powieki. Suna zmierzyła wzrokiem chłopaka, kiedy ten był blisko niej. Wyglądał tak jak kiedyś. Czarna skóra, tego samego koloru koszulka oraz spodnie bojówki.

- Natsu, gdzie ty…

- Pogadamy jak wrócę – oznajmił beznamiętnym tonem i ruszył w stronę korytarza, gdzie w szafce na buty znalazł głęboko zakopane glany. Wyszedł z takim samym trzaśnięciem drzwiami jak w nocy i ruszył przed siebie, doskonale spełniając punkty swojego planu. Nagle przed jego twarzą, jak na zawołanie, pojawił się Sitri. Jego mina już nie była taka ucieszona jak przy poprzednich nawiedzeniach.

- Zmieniasz styl, nędzny człowieku? – nawet jego ton głosy wydawał się lekko zirytowany, niż rozbawiony.

- Można tak powiedzieć – powiedział i obdarował go jadowitym spojrzeniem. – Chyba znalazłem wyjście – uśmiechnął się, a demon pierwszy raz wyglądał na naprawdę wściekłego. Sitri poczerwieniał na twarzy i zacisnął dłonie w pięści. Złapał chłopaka jedną ręką za biały szalik i pociągnął go do góry. Natsu poczuł jak jego stopy nie dotykają już ziemi. Oboje z demonem wbijali w siebie mordercze spojrzenia.

- Słucham? Jeszcze nikomu się nie udało uciec z mojej pułapki! Taki dzieciak jak ty też nie da rady! – syknął, ale na chłopaku nie zrobiło to większego wrażenia. Korzystając z nieuwagi rozwścieczonego demona zacisnął dłoń w pięść i uderzył w twarz przeciwnika, który nie zdążył zareagować. Natsu został puszczony i od razu ruszył w stronę gildii, rozmasowując po drodze obolałą od uderzenia rękę.

Wszedł do wielkiego budynku, kopniakiem otwierając drzwi. Wzrok wszystkich skupił się na znienawidzonym chłopaku, który szeroko się uśmiechnął.

- Witajcie frajerzy! – zawołał wesoło i znów jak na zawołanie zobaczył jak wściekły Gray wstaje z miejsca.

- Odszczekaj to – warknął czarnowłosy grożąc mu pięścią.

- Bo co? Pobijesz mnie? – zapytał przesłodzonym wzrokiem i zobaczył przed oczami pięść Fullbustera. Tym razem jednak był przygotowany na taki rozwój wydarzeń i z łatwością ja złapał. Wykręcił mu rękę, aby nie mógł wprowadzić kolejnego ataku i ogłuszył uderzając mocno kolanem w jego brzuch. Wytrzepał dłonie, jak po dobrze wykonanej robocie i po chwili znów omiótł wzrokiem pomieszczenie. Widział strach w oczach przyjaciół i wcale nie było mu lekko przy tym rzucić: - No to jak? Ktoś ma zamiar jeszcze coś powiedzieć osobie, która zabiła Lucy Heartfilie?

W odpowiedzi dostał głuchą ciszę. Włożył ręce do kieszeni i westchnął ciężko:

- Tak myślałem.

Momentalnie u jego boku pojawiła się zarumieniona i szczęśliwa Lisanna.

- Wiedziałam, że wrócisz! – zaszczebiotała i mocno się do niego przytuliła. Natsu kiwnął głową i otworzył usta, by coś powiedzieć, kiedy znów zobaczył jak czas się zatrzymał. Pewnym siebie wzrokiem spojrzał na demona, który stał głową do dołu, nogami dotykając sufitu.

- Czy przypadkiem nie mówiłem ci, że jeśli zaakceptujesz ten świat, to zostaniesz moim sługą?

- Tak, owszem. I dziwne jest to, że za każdym razem, gdy chce to zrobić, to zatrzymujesz czas, by mi o tym przypomnieć – uwolnił się z uścisku dziewczyny, która wciąż się nie ruszała i podszedł bliżej demona, który wisząc jak nietoperz obserwował każdy ruch chłopaka. Role się zmieniły, tym razem to Sitri wyglądał na zdezorientowanego i przerażonego, a Natsu na rozbawionego.

- Gdybyś tak bardzo chciał, abym to powiedział, to już dawno pozwoliłbyś mi powiedzieć Sunie to co myślę – powiedział i uśmiechnął się ponownie widząc, że demon zaniemówił. – Czy to nie ty sam powiedziałeś, że wszystko jest na odwrót do tego, jak JA myślę?

Sitri mruknął coś niewyraźnie pod nosem i zniknął, a czas znów wrócił do normy.

- Lisanna! – zawołał odwracając się w jej stronę. – Kocham cię – oznajmił czując się strasznie niekomfortowo, ale wiedział, że to jedyny sposób, aby uciec z tego świata. Parę wyznań i obrażanie przyjaciół było tego warte.

Dziewczyna uśmiechnęła się szczerze i zaczęła podskakiwać jak mała dziewczynka, która dostała cukierka. Natsu jednak nie czekał, aż ta rzuci mu się na szyje, tylko wybiegł z budynku i udał się w stronę świateł.

8Island było kolejnym przystankiem, gdzie już w lepszym stroju został natychmiastowo rozpoznany przez ochroniarza i kolejny raz wpuszczono go bez kolejki. Otworzył drzwi już z większą pewnością siebie i wzrokiem wyszukał schodów na piętro. Znów zignorował spojrzenia ciekawskich ludzi, którzy tym razem wcale z niego nie kpili.

Wbiegł do góry, pokonując po dwa schodki na raz i znalazł się tuż przed wielką grupą ludzi. Zdyszany zgiął się w pół, aby złapać powietrza i następnie podszedł do stolika przy którym siedziała trójka magów z  Crime Sorcière. Położył głośno otwarte dłonie na blacie i wbił wzrok w zaskoczoną jego obecnością Ul.

- Tak, to ja zabiłem Lucy.

- Akurat – parsknął Jellal. Natsu w tym samym momencie wyrwał mu z dłoni papierosa i zatrzymał milimetr od jego twarzy. Fernandes przymrużył oczy, a wszyscy na moment wstrzymali powietrze w płucach.

- No to lepiej uwierz – polecił i zgasił papierosa o blat stołu.

Oddalił się od wszystkich, wkładając ręce do kieszeni i flegmatycznym krokiem wyszedł z klubu. Starał się sprawiać wrażenie, jakby ta cała sytuacja była dla niego normalna, chociaż wewnątrz aż krzyczał, że to jest dziwne i o mało nie skrzywdził Jellala.

Musisz uwierzyć, powtarzał w myślach. 

Demon znów się pojawił, a Nastu poczuł niemiły skurcz w żołądku. Dopiero teraz ogarnęło go przerażenie, że może jednak się mylił. Wciąż starał się jednak myśleć o tym, że cały ten świat jest prawdziwy. Spojrzał kątem oka na demona, który mimo wszystko wyglądał na lekko zadowolonego.

- I co teraz? Zaakceptowałeś wszystko, ale wciąż nie znalazłeś wyjścia, prawda? Poddaj się chłopcze, prędzej popadniesz w szaleństwo siedząc tu, niż uciekniesz – przekonywał go Sitri. Natsu pomachał głową na boki, wyrzucając z głowy jego słowa.

- Nie, to jeszcze nie koniec. Nie zrobiłem jeszcze jednej rzeczy – spojrzał wprost w rozszerzone źrenice demona, wciąż idąc przed siebie. – Wcześniejsze sprawy były tylko uzupełnieniem, aby prawdziwy klucz zadziałał.

- Prawdziwy klucz? – Sitri ściągnął brwi.

Natsu nic nie odpowiedział. Chłopak przyśpieszył kroku, po raz kolejny czując ściśnięcie w żołądku. Wiedział, że tym razem to już koniec. Tym razem wróci bezpiecznie do domu i będzie się cieszył widząc swoich uśmiechniętych przyjaciół. Znowu wejdzie do gildii i przywitają go radosne wrzaski. Zobaczy Lucy i mocno ją uściska. W końcu porozmawia z Happym i z nieirytującą go Charlotte.

Sięgnął za klamkę i otworzył drzwi. Wkroczył do środka cały spocony i zdyszany. Suna już dawno wstała i wyszła z kuchni, aby zobaczyć o co chodzi. Uniosła brwi widząc twarz syna.

- Natsu… czemu płaczesz? – zapytała ocierając własnym rękawem łzy z jego policzka, o których nawet nie zdawał sobie sprawy. Serce zabiło mu mocniej, a w gardle pojawiła się wielka gula.

- Ty wiedziałaś…

Suna otworzyła szerzej oczy.

- Wiedziałaś już od chwili kiedy mnie zobaczyłaś, że nim nie jestem, prawda?

Różowowłosa drgnęła. Jej ręka opadła bezwładnie i przyległa do ciała. Odwróciła głowę z lekkim uśmiechem na ustach, ale nic nie miała zamiaru powiedzieć.

Natsu nagrał powietrza w płuca.

- A mimo to… skłamałaś o amnezji i powiedziałaś o niej Charl. Dlatego przestała się mnie bać, dlatego mi tłumaczyła… Specjalnie dla mnie musiałaś przypominać sobie o śmierci Mitsuo… - wydusił z siebie. Rózowe włosy zasłoniły twarz kobiety, która czuła, że zaraz nie wytrzyma i sama zacznie płakać.

- Ale mimo tych wszystkich kłamstw i mało spędzonego czasu… Naprawdę czułem się tu jak w domu – uśmiechnął się.

Kobieta podniosła głowę. Jej oczy błyszczały od nadmiaru słonych łez, które spływały po jej policzkach. Wargi drżały od nadmiaru emocji, a serce biło tak szybko, jakby miało jej zaraz wyskoczyć z piersi. Tylko tego właśnie potrzebowała, prostych słów wdzięczności od swojego syna, którego kochała, nie ważne jaki był.

Tym razem Natsu lekko się pochylił i starł rękawem jej łzy. Kobieta wciągnęła głośno powietrze nosem i ścisnęła usta w cienką linie. Nastąpiła chwila ciszy, przerwana jej drżącym głosem:

- Więc… to już koniec? – zapytała, nie wiedząc, czy się cieszyć, bo Natsu będzie szczęśliwy, czy znów się rozpłakać, bo znowu zostanie sama z synem, który ją ignoruje.

Chłopak westchnął czując wielki kamień na sercu. Naprawdę chciał z nią zostać i gdyby mógł, zabrałby ją ze sobą do swojego świata, ale wiedział, że nie ma takiej możliwości.

Nagle poczuł czyjeś ręce na policzkach. Spojrzał na uśmiechniętą twarz Suny, której oczy wciąż błyszczały od łez.

- Nie myśl o mnie, myśl o sobie. Pewnie wiele osób na ciebie teraz czeka…

- Skąd wiesz…

- Mówiłam ci już… matki wiedzą wszystko. A teraz nie przejmuj się mną i wracaj do przyjaciół – uśmiechnęła się, a chłopak pochylił się jeszcze niżej aby ją przytulić. Zacisnął dłonie na jej bluzce i położył drżącą głowę na jej ciepłym ramieniu. Zacisnął mocniej powieki, a słone łzy znów popłynęły po jego twarzy.

- Kocham cię, mamo.

- Ja ciebie też, synku.

I nagle wszystko zabłysło jasnym światłem, które go oślepiło. Powoli czuł, jak ciepłe ramie znika, jak ściskana przez niego bluzka po prostu się rozpływa. Zacisnął mocniej usta, czując jak zbiera mu się na histeryczny krzyk. Pierwszy raz mógł nazwać jakąś kobietę matką i momentalnie ta możliwość została mu odebrana.

Nagle jasne światło ustabilizowało się i dało się otworzyć oczy. Dostrzegł drewniany, dobrze znany mu sufit w jego gildii. Podnosząc się na łokciach omiótł wzrokiem pomieszczenie i stwierdził, że znalazł się w ich skrzydle szpitalnym.

Usłyszał ciche mruknięcie.

Spojrzał w stronę śpiącej blondynki, na widok której nie potrafił opanować radości.

- Lucy! – niemal krzyknął, obejmując silnymi ramionami drobne ciało dziewczyny.

- O matko! Natsu! Tak się bałam! – wydusiła zniekształconym głosem, odwzajemniając uścisk. Natsu skrył głowę w zagłębieniu między szyją a ramieniem, zaś ona wplątała smukłe palce w jego różowe włosy. Tego właśnie potrzebowali. 

Nagle Lucy wyglądała, jakby właśnie doznała oświecenia. Wstała z dosuniętego do łóżka krzesła i wydostała się z uścisku chłopaka, który nie wyglądał na zadowolonego z tego powodu.

- On nie dąsaj się! Zaraz wrócę, tylko powiem reszcie! – zachichotała, była szczęśliwa, że znów mogła z nim porozmawiać.

- A ile ja właściwie spałem? – zapytał zanim złapała za klamkę. Blondynka pokazała dłonią na kalendarz wiszący przed jego łóżkiem. – O rany, minęło parę dni… Czekaj… dzisiaj jest trzynasty października! – zawołał, ale Lucy już dawno zdążyła wybiec z pomieszczenia. Natsu wyjrzał przez okno na łyse drzewa. Uśmiechnął się.

Wrócił do domu.

♦-♦-♦

- Charl, nie myślisz, że powinniśmy już wracać? – zawołał Gray uderzając ostatniego gada z tych, które mieli wytępić na wielkiej górze lodowej. – Wiem, że chcesz kasy, ale zanim znajdziemy tego stwora to miną wieki, nie lepiej wrócić z tym co już mamy?

Czarnowłosa jednak nie słuchała. Poprawiła swój czerwony szalik, który wygrzebała z szafy blondynki i pokryła odkryte nogi czymś w rodzaju żelaznych łusek. Nie mogła teraz się wycofać, musiała znaleźć i zatłuc jeszcze wielką małpę, za którą była premia. Właściwie nie robiłaby tego (bo w końcu była leniem tak wielkim, że gdyby lenistwo było dyscypliną sportową, to nie miałaby już miejsca na kolejne medale), gdyby nie fakt, że właścicielka była już wściekła za dwa nieopłacone miesiące. Od pewnego czasu Lucy wściekała się na ojca i słała mu setki listów, że jest już odpowiedzialna i sama potrafi zadbać o swoje wydatki. Skończyło się na tym, że Jude przestał opłacać ich mieszkanie. A potem pojawiło się tyle spraw, że nie miały czasu chodzić na misje i powstał mały dług.

Teoretycznie, kolej płacenia w tym miesiącu należała do Lucy, ale Charlotte wiedziała jak się sprawy mają z Natsu, który od kilku dni wciąż był nieprzytomny i wolała jej głowy nie zawracać.

Dlatego właśnie potrzebowała więcej pieniędzy. Przeliczyła sobie wszystko dokładnie. Gdyby dostała premie, to starczyłoby jej na zapłacenie od razu dwóch miesięcy, a bez niej, ledwo jeden. Nie miała ochoty robić kolejnej misji, która pewnie polegałaby na wytępieniu kretów z ogródka albo na przycięciu żywopłotu.

- Nie ruszam się bez tej małpy! Cip-Cip! Gdzie jesteś małpeczko? Ja tylko chce cię stłuc i dostać mój hajs!

- Charl, pamiętaj aby nigdy nie pracować w reklamie. Twoje „Cip-Cip, chce cię stłuc” wcale nie brzmi przekonywająco.

- Zamknij się Gray, ja rozmawiam - syknęła w jego stronę. Chłopak uderzył się z otwartej dłoni w czoło.

- Z czym? Z POWIETRZEM?! – warknął dość głośno i nagle poczuli dziwny wstrząs. Charl się tym nie przejęła i wciąż pośród śnieżnej zamieci doszukiwała się chociaż kontur wielkiej małpy. Gray natomiast odwrócił głowę do tyłu i zobaczył, że coś się zbliża. Przełknął ślinę rozpoznając w tym czymś wielką, śnieżną lawinę.

- Charl! Uciekamy! – wrzasnął na całe gardło, ale kiedy się odwrócił, dziewczyny już nie było. Syknął pod nosem jakieś przekleństwo i wyciągnął wyprostowane ręce w strone lawiny.

- Lodowe tworzenie: Rampa! – przed nim pojawiła się masywna ściana lodu, która mogła powstrzymać gromadzący się za nią śnieg, ale nie na długo. Gray nie tracił czasu, tylko pobiegł w głąb zamieci w poszukiwaniu czarnowłosej. Panicznie zaczął się rozglądać, aż w końcu zobaczył połyskujące czerwienią oczy.

Kiedy tylko udało mu się przedrzeć przez uderzające o jego odkryte ciało kawałki lodu i śniegu, zobaczył jak Charlotte wyciąga z ciała wielkiej małpy swoją dłoń zmienioną w wielki miecz z kolcami. Stworzenie bezwładnie upadło na ziemię, a dziewczyna zaczęła skakać z radości i śpiewać o tym, że nie wyrzucą jej i Lucy z domu.

Gray uśmiechnął się i westchnął z ulgą. W tym samym momencie przypomniał sobie o dużej ilości nadciągającego na nich śniegu.

- Charl! Musimy spadać! Lawina i… - przerwał słysząc charakterystyczny dźwięk pękającego lodu. Spojrzał na swoje stopy i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że dziewczyna stoi na końcu wielkiego, lodowego urwiska.

- Co? – zawołała nadstawiając ucho i robiąc kilka kroków w jego kierunku. – Nic nie słyszę!

- Nie ruszaj się! – wrzasnął, a dziewczyna stanęła jak wryta spoglądając jak Gray wyciąga ręce w stronę pęknięcia. Ciekawska Charl jednak nie miała zamiaru grzecznie go słuchać i mimo ostrzeżeń znów ruszyła w jego stronę. Drgania wywołane jej krokami tylko pogorszyły sprawę i chwile później odłamek runął w dół.

Charl poczuła jak spada i wydała z siebie pełny przerażenia wrzask. Zacisnęła mocno powieki i nagle poczuła, jak ląduje. Miękkie futerko głaskało jej policzek.

Niepewnie otworzyła jedno oko, by po chwili wybuchnąć kolejnym wrzaskiem, tylko tym razem z radości. Tak mocno rzuciła się na chłopaka, że zwaliła go z nóg i oboje upadli na biały puch.

- Złapałeś ją… - wydyszała Yukino, upadając na kolana w śnieg. – Kamień z serca.

- Charl… - zaczął Sting wyciągając dłoń w kierunku jej twarzy. Dziwiła się, kiedy złapał ją za policzek i mocno za niego pociągnął. – Czy cię nikt nie uczył, że w górach się nie krzyczy? – warknął ściągając brwi. Czarnowłosa zachichotała.

Gdy ją puścił usiedli i strzepali sobie śnieg z głów. Po chwili złość chłopaka momentalnie odeszła w zapomnienie i mocno ją przytulił.

- Martwiłem się o ciebie! – oznajmił. Dziewczynie zrobiło się cieplej na sercu i odwzajemniła mocny uścisk.

- No dobra, ale właściwie to skąd tu się wzięliście? Też macie jakąś misje?

- Taa… - przeciągnął Rogue pomagając Yukino wstać. – Małe, czarne, pakujące się w kłopoty, nazywa się Charlotte.

Dziewczyna otworzyła szerzej oczy i odsunęła się od blondyna, który po chwili podał jej pomocną dłoń. Przyjęła ją mówiąc:

- Wiedzieliście, że mi się dzieje?

- Szczerze, kiedy ci się coś nie dzieje? – zażartował Eucliffe, za co został uderzony w ramię przez własną dziewczynę. – Nie dąsaj się.

- Nie dąsam się – nadymała poliki i odwróciła głowę. Sting przewrócił teatralnie oczami i pochylił się, aby pocałować dziewczynę w czubek głowy, gdzie jeszcze rozpuszczały się drobinki śniegu. – No dobra, przeszło mi – oznajmiła pokazując kciuk do góry, a następnie podskoczyła, aby zawiesić mu się na szyi.

- Tęskniłam – mruknęła całując go w usta.

- Ja też – powiedział obejmując ją w pasie, mocniej przyciągając do siebie.

Trzynasty października zapowiadał się ekscytująco.

♦-♦-♦-♦-♦-♦

10 stron, to chyba jakiś mój rekord na tym blogu.

Michael: Nie przyznawaj się ludziom, że piszesz takie krótkie rozdziały.

No, zazwyczaj 5 stron to max.

Michael: Głupia, powinnaś mówić, że piszesz więcej.

Charl: Jak jej się nie chce pisać więcej...

High Five Charl!

Michael: Kobiety...

Swoją drogą... W związku ze zmianą nazwy, jeśli komuś nie wyświetlają się moje nowe posty na pulpicie nawigacyjnym, to polecam "przestać obserwować" mojego bloga i ponownie go zaobserwować.