56. Natsu, czyli lato.

To wszystko wydawało się na pierwszy rzut oka zbyt proste. Gra polegająca na znalezieniu wyjścia. Prawie jak zabawa dla dzieci w której musiał na siłę uczestniczyć. To bardzo go irytowało, ale nie miał już wyjścia. Musiał grać i wygrać. Nie tylko po to, by pokonać Sitriego. Chciał jak najszybciej wrócić do swojego domu, do swoich prawdziwych przyjaciół, do miejsca, do którego tak naprawdę należy.

Wszystko jednak nie było takie proste jak się wydawało. Mimo małego haczyka, którym było to, że nie mógł zaakceptować tego świata, pozostawała jeszcze jedna, istotna sprawa.

Mógł szukać wyjścia, wcale mu to nie przeszkadzało. Miło by było jednak, gdyby chociaż dostał małą wskazówkę. Nie, przecież on jest jakimś wielkim wróżbitom i powinien wiedzieć. Był w pewnym sensie ciekaw, jak by zareagowali wszyscy ci ludzie, gdyby ich zapytał o wyjście z ich nawet nieistniejącego świata. Cóż, od Graya, albo bardziej podróby przyjaciela, na pewno by dostał w twarz, tego mógł być pewien. Chociaż, gdyby ich tak podejść i wypytać będąc miłym?

- Natsu, no ruszaj się! – krzyknęła różowowłosa kobieta, która wciąż go popędzała i prowadziła w nieznane mu miejsce. Na dźwięk jej głosu zmarszczył brwi, całkowicie odbiegając od dotychczasowych rozmyślań. Chrzanić bycie miłym.

- Gdzie ty mnie ciągniesz, stara jędzo? Przecież ci powiedziałem, że nie możesz być moją matką.

Kobieta zastygła w bezruchu. Po chwili odwróciła się, mimo uśmiechu przerażała, bo jej brew niebezpiecznie drgała.

- Stara jędzo? – powtórzyła rzucając siaty zakupów na ziemię i  momentalnie znalazła się przy młodszym chłopaku. Złapała go za policzki, boleśnie ale i radośnie je rozciągając. – Może jakiś szacunek do kobiety, która cię rodziła w ciężkich bólach?

- Ała! Chyba śnisz! – warknął wyrywając jej się i rozmasowując wybrane miejsca. To powoli zaczynało go irytować, najpierw dostał od Graya, teraz nawet ona mu zrobiła coś z twarzą. Jak tak dalej pójdzie, to jego twarz następnego dnia będzie wyglądała jak coś podobnego do buraka. I bynajmniej nie będzie to przez zawstydzenie.

Kobieta głośno westchnęła i opuściła ręce.

- Rany, naprawdę jesteś jak ojciec – powiedziała odwracając się i zaczęła zbierać zakupy rozrzucone po całej ziemi. Różowe włosy niesfornie spadały jej na twarz, więc odgarnęła je za uszy. Wyglądała bardzo spokojnie, tak jakby ta cała sytuacja z przed chwili nie miała w ogóle miejsca. Jakby wcale nie zrobiła z polików Natsu worków na ziemniaki.

- Oh – rzucił cicho, unosząc brew. – Pewnie jego też poznam w najbliższym czasie.

Kobieta odwróciła głowę w jego stronę. Wcale nie wyglądała na bardzo zaskoczoną jego słowami. Była bardziej smutna, niż zdziwiona.

 - Nie – odparła krótko wstając, w dłoniach znowu trzymała zakupy. Ruszyła wolnym krokiem do przodu, jakby nie obchodziło jej to, czy chłopak zechce za nią iść. To była właśnie mała szansa na ucieczkę, ale Natsu czuł wewnątrz, że nie może jej tak po prostu zostawić i sobie pójść. Mimo wszystko uważała go za swojego syna, więc mógłby mieszkać w jej domu do czasu znalezienia wyjścia. Miałby swoje własne wyrko no i najważniejsze, darmowe posiłki. Plan idealny.

Szli dobre kilka minut, otoczeni prawie wymarłym z braku wody i odpowiedniej pielęgnacji lasem. Ptaki mimo to wciąż śpiewały, sprawiając wrażenie, że wszystko jest dobrze. Przez nie, prawda stawała się zwykłą iluzją. Gdyby ktoś, całkowicie nieświadomy, zamknąłby oczy i zachłysnął się tu powietrzem, czułby się jak w żywym i pięknym lesie. Niestety rzeczywistość nie zawsze jest tak wspaniała i czekało by go niesamowite rozczarowanie.

W końcu zatrzymała się. Wiosenny wiatr, który był odwrotnością jesiennej pory w prawdziwym świecie, rozwiał włosy kobiety, które wirując uformowały niewidzialny szlak. Spoglądała na martwe drzewa z dziwną tęsknotą w oczach. Na sam widok zrozpaczonej różowowłosej chciało się wylewać potoki łez, których jej brakowało, bo ona tylko stała. Bez jakichkolwiek łez. Starała się wyglądać poważnie i tak jakby słowa, które miała zaraz powiedzieć, wcale jej nie ruszały, jednak wyraz twarzy mówił sam za siebie. Było to tak bardzo widoczne, że nawet ktoś taki jak Natsu, mógł odczuć ten żal.

- Nie poznasz go. W końcu on nie żyje – Chłopak w końcu zrozumiał, czemu to tak bardzo ją bolało. Mimowolnie zrobiło mu się głupio, że był wcześniej dla niej taki pyskaty. Sam przecież czuł wielki ból będąc oddalonym od Lucy, której nawet w tym świecie jeszcze nie spotkał. Jednak to tylko chwilowe rozstanie, a nie dożywotnia strata przez śmierć.

- P-Przepraszam – wydukał.

Kobieta uśmiechnęła się, jakby powiedział coś naprawdę wspaniałego. Przez myśli chłopaka przeszło, że ona ma naprawdę ciepłą i rodzinną aurę. Natychmiast się jednak uspokoił, pamiętając o haczyku. Nie mógł tak myśleć. Nie mógł uważać jej za członka rodziny, nie ważne jak bardzo jej uśmiech sprawiał mu radość.

Nie ważne jak bardzo chciał się w nią wtulić, krzycząc przy tym ze szczęścia, że w końcu znalazł swoją prawdziwą rodzinę.

Nie mógł tego zrobić i koniec. Musiał myśleć w tym momencie o Lucy i Happym, o jego przyjaciołach, o swoim prawdziwym i jedynym ojcu Igneelu, który na pewno żył i na niego czekał.

Otworzył szerzej oczy. Więc naprawdę wszystko było na odwrót do jego myśli. Teraz miał pewność.

Igneel był jego ojcem, który go tak naprawdę wychował i kochał. Nie twierdził jednak, że nie miał prawdziwych rodziców, bo przecież z jajka się nie wykluł. Wciąż jednak w jego wspomnieniach był tylko wielki, czerwony smok o pogodnym wyrazie, którego kochał i kochać będzie. Wierzył w to, że on żyje. Dlatego właśnie ojciec z tego świata nie mógł. Normalnie byłoby właśnie tak, że tylko Igneel nigdy nie był jego ojcem, ale skoro magia tutaj nie istniała, Sitri musiał znaleźć zastępstwo za smoka.

To było okrutne, ale właściwie nie miał się czym przejmować. Oni tak naprawdę nie istnieli. Cały ten świat nie istniał. To była tylko jedna, wielka gra.

- Nie przejmuj się Natsu, nie musisz tego pamiętać – uśmiechnęła się ponownie. Chłopak uniósł brew. Czy tak powinno być? Mimo wszystko, żeby z nią mógł zamieszkać, powinien wiedzieć o takiej rzeczy jak śmierć ojca. Myślał, że teraz będzie coś podejrzewać, skoro strzelił takie zdanie. Ale ona zamiast się wkurzyć lub jak Lissana, krzyknąć, że on jest fałszywką, po prostu się uśmiechnęła mówiąc, że nie musi pamiętać? To wszystko było jakieś bez sensu.

Kobieta zauważyła jego minę i delikatnie zagryzła dolną wargę.

- Wiesz, nie pierwszy raz to mówię, ale naprawdę nie musisz tego pamiętać – machnęła ręką, ponowne odwracając się do niego plecami i ruszając przed siebie. – Od kilku lat cierpisz na amnezje, która co chwile powraca. Ale nie przejmuj się, to dotyczy tylko czasów dzieciństwa, dlatego nie ma to wpływu na twoje obecne życie. – Natsu obserwując jej ruch, zauważył jak mocniej zaciska pięści na rączkach od zakupów. – Za każdym razem ci jednak przypominam, ale ty wciąż zapominasz. Ale dzięki temu mogę się przynajmniej oswoić z myślą, że on już dawno umarł i nie wróci.

Chłopak nic nie odpowiedział, po prostu szedł za nią jak cień, pogrążony w całkowitej ciszy. Dało się słyszeć jedynie jego kroki, dzięki którym wiedziała bez odwracania się, że jest za nią. Po chwili poczuła, że jedna jej strona zrobiła się jakaś bardziej lekka. Spojrzała w bok, na swoją rękę, która została w tej chwili pusta. Różowowosy chłopak, bez słowa zabrał jej jedną z siat, chcąc pomóc. Uśmiechnęła się, ale już nie tak radośnie, jak kiedy przeprosił. Ten był z małym smutkiem.

- Myślisz, że jeśli będziesz sobie wmawiać, że ciągłe przypominanie mu jest dobre i dla ciebie, to w końcu tak się stanie? – zapytał nie mogąc się powstrzymać.

Kobieta schowała twarz w różowych włosach.

- Dziękuje – odpowiedziała prawie bezgłośnie, całkowicie ignorując jego pytanie.

♦-♦-♦ 

- Naprawdę, nawet ty, Happy? – zapytał rozkładając ręce na widok wesoło szczekającego psa z niebieskim pasmem włosów na czubku głowy. Uklęk przed nim i spojrzał na złotą zawieszkę przy obroży. – Sad. Jak można nazwać przyjaciela w taki sposób? Od dziś jesteś Happy! Czaisz? H A P P Y!

Pies nie za bardzo zrozumiał o czym mówi jego właściciel, ale mimo to wesoło pomerdał ogonem i zaczął skakać wokół niego, aby pokazać chęć do zabawy.

- Nie ważne co mu powiesz, bo i tak się będzie cieszył – powiedziała różowowłosa opierając się o framugę drzwi. Była przebrana w biały fartuch, a włosy związała w wysoki kucyk, który odsłaniał całą jej twarz. Zmyła makijaż, i dopiero teraz dało się zobaczyć różnice w ich wieku. Natsu nie odezwał się, tylko usiadł na kanapie, rzucając bez większego namysłu czerwoną piłkę psu.

Jego dom się zmienił. I to była dziwna zmiana, ponieważ się strasznie powiększył i wyglądał na zadbany. Zniknęły wszystkie jego pamiątki, których nie znalazł nawet w niby swoim pokoju. Właściwie, to kiedy tam był, czuł się jakoś dziwnie. Tak jakby Natsu z tego świata wciąż tam był i wrzeszczał, że ten ma się wynosić. Cały dom taki był. Wydawał się ciepły i przyjazny, ale co chwile przechodziły go ciarki i miał ochotę wyjść i nie wracać przez długi czas.

Kobieta wywróciła oczami i udała się z powrotem do kuchni.

Happy w tym czasie przyniósł piłkę chłopakowi, który odrzucił ją przed siebie, trafiając w półkę z książkami. Wystraszył się, kiedy jedna z nich spadła na ziemię. Miał wrażenie, że zaraz cała szafka pójdzie i to będzie jego wina. Dobrze, że tylko mu się tak wydawało. Odetchnął nawet z ulgą.

Ruszył swoje cztery litery z kanciastej kanapy i uklęk przed otwartą książką, która okazała się być albumem ze zdjęciami. Otworzył szerzej usta wraz z oczami widząc na większości młodego siebie i nieprawdziwych rodziców. Wyjął jedno z nich, czując że serce bije mu coraz szybciej. Usiadł, krzyżując nogi, wciąż wpatrując się w trzymaną fotografię.

Trzy osoby, wszystkie uśmiechnięte i szczęśliwe. Różowowłosa kobieta, która teraz stała w kuchni i gotowała, kucała obok młodego dzieciaka z trochę ciemniejszymi włosami, a ich dwójkę obejmował pochylony, czerwonowłosy mężczyzna. Byli gdzieś na plaży, bo w tle dało się zobaczyć morze i latarnię morską, po za tym każdy był w stroju kąpielowym.

Wiedział, dobrze wiedział, że to nie on i nie powinien się przejmować. Niestety widząc to zdjęcie i uśmiech na twarzach wszystkich poczuł dziwne ukłucie w sercu, a w jego głowie pojawiły się dziwne myśli. Czy tak wyglądałoby jego życie, gdyby naprawdę miał rodziców?

Mimowolnie porównał smutnego siebie, wciąż poszukującego Igneela, do dzieciaka ze zdjęcia.

Nie. Wciąż to była tylko przeszłość. Kiedyś może i ten dzieciak był wesoły i uśmiechnięty, ale nie bez przyczyny został znienawidzony przez wszystkich. Po za tym, gdy był obok Igneela też się tak śmiał, a nawet i bardziej. Po za tym miał przyjaciół, gildię, wszyscy byli dla niego rodziną i zamiana ich na dwie zwykłe osoby wcale by nie wyszła na lepsze.

Pozbywszy się wszystkich depresyjnych myśli spojrzał na tył fotografii.

- Mitsuo, Suna i Natsu – przeczytał na głos. W tym samym momencie wspomniana kobieta weszła sprawdzić o co chodziło z dziwnym hukiem spadającej książki. Widząc chłopaka siedzącego przed albumem uśmiechnęła się.

- To były twoje urodziny – powiedziała. Natsu spojrzał na nią groźnie, ale nie przestała mówić. Wyglądała tak, jakby już się przyzwyczaiła do takiego wzroku. Powolnym krokiem ruszyła w stronę kanapy i delikatnie na niej usiadła. – Urodziłeś się w lato, więc twój pomysłowy ojciec postanowił, że powinniśmy to świętować wyjazdem nad morze, które się właśnie z latem kojarzy. – Zachichotała. Po chwili poklepała miejsce obok na kanapie, pokazując, aby chłopak również usiadł. Natsu wskazał kciukiem na drzwi prowadzące do kuchni z pytającym wzrokiem. Suna machnęła na to dłonią.

- Nie bądź taki w gorącej wodzie kąpany, gotuje się. Zaufaj mi, wszystko jest pod kontrolą.

- Skąd wiesz? – rzucił wstając z podłogi razem z albumem i zdjęciem w dłoni. Flegmatycznym ruchem usiadł na końcu kanapy, daleko od kobiety. Położył zbiór fotografii na nogach, wciąż jednak wpatrywał się tylko w to, jedno zdjęcie. Nie wiedział czemu, ale czuł od niego jakaś dziwną aurę. Tak jakby krzyczało, że tak mógłby żyć. Wiedział jednak, że to było tak jak z tym lasem i ptakami. Gdyby zamknął oczy, wszystko wydawałoby się idealne. Dom, kochająca matka, prawdziwa rodzina. Prawda jednak nie była taka piękna, ponieważ wszyscy inni go nienawidzili. A oni byli jego przyjaciółmi, jego prawdziwym sensem życia. Musiał być dla nich i wrócić. Za wszelką cenę.

Spojrzał znowu na uśmiechniętą kobietę na drugim końcu kanapy.

- Skąd wiem… - zamyśliła się, jakby szukając odpowiedzi na pytanie. W końcu wyglądała, jakby w jej głowie zabłysła lampka. – Ponieważ jestem matką. One zawsze wszystko wiedzą.

Na te słowa, jakoś i Natsu zachciało się śmiać. Jakoś nie spodziewał się takiego głupiego powodu. Parsknął cicho pod nosem, wciąż starając się zachować maskę buntownika, do jakiej nie przywykł. Suna powoli przestawała się śmiać, aż w końcu znów zrobiła się trochę smutniejsza.

- Jednej rzeczy jednak nie wiedziałam – spojrzała prosto w jego zielone oczy. – Jak ci dać na imię. Kiedy się urodziłeś, byłaś dla mnie jak skarb, który chciałam mieć tylko dla siebie.  Wszystkie imiona były zbyt oczywiste, niepasujące. Byłam kompletnie nieporadna, bo chciało mi się płakać ze szczęścia na sam twój widok. W głowie miałam tylko to, jak bardzo chce cię przytulać, kochać, wszystkiego nauczyć, wszystko pokazać… - Przysunęła się bliżej, aby przewrócić dwie strony albumu dalej. Wskazała na zdjęcie, które pokazywało uśmiechniętego czerwonowłosego mężczyznę z noworodkiem na rękach. -  I wtedy właśnie wkroczył twój tata. On zawsze był pełny pomysłów i energii. Powiedział, że powinno być to związane z moim imieniem. Ale ja chciałem też, by była w nim i cząstka jego. Było na to wiele pomysłów, aż w końcu wybraliśmy to idealne. Suna oznacza piasek, który jest nad morzem, na które jeździliśmy w lato. Wzięliśmy Na z końca mojego imienia i Tsu z Mitsuo. Po za tym wszystko łączyło się w jedno, Natsu, czyli lato – uśmiechnęła się promiennie, a w sercu chłopaka znowu pojawiło się to miłe ciepło. To było naprawdę wspaniałe uczucie słyszeć, że dwie osoby naprawdę wiele myślały nad wybraniem tego idealnego imienia. To pokazywało, jak wiele dla nich znaczył. Naprawdę… ona serio musiała być jego…

- A myślałem, że to będzie trwać dłużej. Ludzie są tacy naiwni – demon pojawił się w małej postaci przypominającej breloczek na kolanach chłopaka. Natsu odruchem bezwarunkowym uderzył go z pięści w małą twarz. Demon odleciał z krzykiem radości jak na kolejce w wesołym miasteczku.

Natsu ściągnął brwi. Spojrzał na siedzącą obok niego różowowłosą, która była teraz jakby zamrożona. Nie ruszała się, nie oddychała. Nawet Happy stanął w miejscu. Cały czas się zatrzymał.

- Czy ty nie miałeś jakiegoś serialu oglądać? – rzucił po chwili widząc jak Sitri wrócił do swojej formy dorosłego mężczyzny.

- No przecież oglądam – wskazał na chłopaka. – Przyszedłem tylko przypomnieć o zasadzie, dzięki której wygram jeśli dokończysz myśl.

- Czytasz mi w myślach? – warknął zaciskając zęby ze wściekłości. Wyglądał groźnie i miało się wrażenie, że w każdej chwili może się rzucić do walki z demonem, który i tak go wcześniej pokonał.

 - Co by to była za zabawa, gdybym nie słyszał co myśli moja ofiara? – parsknął pod nosem jakby mówił o czymś oczywistym. – To tak jak przy smażeniu paluszków rybnych. Aby było zabawnie musisz na nie patrzeć, kiedy się pluskają w rozgrzanym oleju.

- Czyli nie mogę nawet myśleć o tym?

Demon uśmiechnął się i momentalnie znalazł się kilka centymetrów przy nim. Spoglądał swoimi czerwonymi oczami w zielone tęczówki Dragneela.

- Nie możesz o tym myśleć, mówić, a nawet i pierdnąć. Jedyne co możesz, to szukać wyjścia. No chyba, że już teraz się zgodzisz na współpracę ze mną.

Natsu wymierzył w niego pięścią, którą demon zatrzymał bez problemu.

- Nigdy. Ja wygram.