52. Demon Szaleństwa.

Było popołudnie, szare i deszczowe. Od pewnego czasu zachmurzone niebo i deszcz wzmagały poczucie, że dzieje się coś złego, ponieważ w Magnolii prawie nigdy nie padało, a jeśli już, to po małej ulewie gwałtownie się przejaśniało. Tym razem padało już od jakiegoś czasu. I nie zapowiadało się na zmianę. Pogoda wręcz idealnie dostosowała się do pasującej w ich mieszkaniu atmosfery.

- Zamykanie się w domu nic ci nie da – powiedziała Lucy rozsuwając zasłony. Charlotte już kilka dni siedziała w łóżku, zakryta kocem aż po czubek głowy. Blondynka złapała za materiał i mocno pociągnęła, lecz nic to nie dało oprócz niezadowolonych pomruków przyjaciółki.

- Zostaw mnie, tu jest ciemno i przytulnie – rzuciła niewyraźnie. Lucy zmarszczyła brwi.

- Ty i ciemność to niezbyt dobre połączenie.

- No i co z tego…

Przyzwana Virgo mocno pociągnęła za koc.

- Oślepłam! – wrzasnęła przerażona Charlotte, zasłaniając ramionami oczy. Próbowała się skupić na podłodze, szafce, a nawet i stojącej obok przyjaciółce. Wszystko było olśniewająco białe i rozmazane. – Musimy zmienić żarówki na słabsze!

Blondynka przewróciła oczami.

- Charl… Żadna lampa nie jest włączona. To światło z zewnątrz…

- Wyłącz je! – odparła po czym znów się zakryła, chowając się w ciemności, która w tej chwili wydawała jej się dziwnie ciepła i bezpieczna. Co nie było wcale dobrą informacją. Nie w jej przypadku.

Virgo przyjrzała się dokładnie zakrytej w kokon dziewczynie, a następnie spojrzała na swoją właścicielkę dodając:

-Jeśli księżniczka chce, mogę jeszcze bardziej pomóc – Heartfilia pokiwała głową na boki, dając jej do zrozumienia, że jednak sama sobie da radę i odwołała ją machnięciem ręki. Dziewczyna usiadła obok przyjaciółki, delikatnie głaszcząc ją po ramieniu.

Siedziały w swojej sypialni, która była łączona z salonem, gdzie podłoga była zarzucona ich ubraniami, a na stole i szafkach porozstawiane były kubki z zasychającymi resztkami kawy. Talerze były używane tylko przez Lucy, ponieważ Charl od pewnego czasu prawie nic nie jadła. Wiedziała przez co, wszyscy wiedzieli. Zginęła dziewczyna. I może nie znali jej jakoś bardzo dobrze, ani nie mieli z nią wielu dobrych wspomnień, ale wciąż czuło się jakiś smutek, stratę. Charl musiała to przeżywać bardziej niż reszta, znały się przecież dłużej. Oczywiście, były rywalkami, ale czy tak naprawdę się nienawidziły?

- Ile jeszcze masz zamiar tu siedzieć? – zapytała spokojnym głosem. Pod kocem dłonie Charl zacisnęły się w pięści.

- Wszyscy mnie zostawiają – wyszeptała. Lucy ześlizgnęła się z łóżka płynnym ruchem i kucnęła tuż obok, odkrywając twarz dziewczyny. Widziana w tym momencie Charl prezentowała się dziwnie. Miała zaczerwienione oczy i wyglądała na bardzo smutną.

- Czy ty się słyszysz? Kto cię niby zostawia?

- Hotaru odeszła, chociaż zaczynałam ją nawet lubić… Nawet Sting…

- Charl… - Lucy z wolna pokręciła głową. Widać było, że jest zmęczona tą całą sytuacją. – Hotaru odeszła, ale zrobiła to by nas uratować.

-… Idiotka – weszła jej w słowo.

- Oprócz tego myślę, że dobrze zrobiła. Tutaj była samotna, a tam gdzie jest na pewno jest ze swoją rodziną – powiedziała. – A jeśli chodzi o Stinga, naprawdę wierzysz, że cię zostawił specjalnie? On ma teraz obowiązki.

- Wiem to! – zerwała się nagle zrzucając z siebie koc. – Po prostu… jakoś żyłam, kiedy go nie było i myślałam, że teraz też dam radę bez niego. – Odezwała się głosem drżącym z emocji. Usiadła bokiem na łóżku i otarła sobie twarz szybkim gestem, ale Lucy zdążyła dostrzec łzy. – Tęsknie za nim.

Blondynka wzięła ją za ręce, przyciągnęła do siebie i przytuliła.

- Tak to już jest. Jak już się zakochasz nie ma możliwości, że twoje życie będzie takie jak poprzednio. Ale nie martw się, on wróci – zapewniła Lucy.

Charl pokiwała głową i wciągając głęboko powietrze uśmiechnęła się.

- Widać nawet po tobie, że zmieniłaś się od czasu poznania Natsu – zachichotała, a na twarzy blondynki pojawił się wielki rumieniec.

- N-Nie wiem o czym mówisz – wypaliła odsuwając się od przyjaciółki by spojrzeć w jej oczy. Wciąż miała nadzieje, że nikt nie wie o ich związku. Charl jednak wywróciła oczami.

- Daj spokój, wszyscy już wiedzą – oznajmiła. – Po za tym każdy chyba widział jak się tam mizialiście.

Lucy z zażenowaniem odwróciła wzrok. Nigdy nie była w takiej sytuacji. Nigdy nie miała chłopaka, ani najlepszej przyjaciółki, której mogłaby się zwierzyć. Oczywiście, miała mamę której opowiadała o większości rzeczy, ale wciąż to nie było to samo. Tak samo, nie miała tak wielu przyjaciół, którzy w sumie byli dla niej jak wielka rodzina i stanęliby za nią murem, tego była pewna.

- Słodkie – skomentowała jej minę Charlotte.

- Zamknij się.

♦-♦-♦

Jej serce biło w szybkim tempie, tak jakby miało zaraz wyskoczyć. Bała się postawić każdy kolejny krok, ale ciekawość i chęć wygarnięcia klientowi co o nim myśli była zbyt wielka. Była zła, bardzo zła. Myśl o tym, że musiała się włamać do czyjegoś domu specjalnie po głupią książkę, która została im odebrana, nie dawała jej spokoju. Chociaż, może wszystko byłoby w porządku, pogryzłoby ją tylko troszkę sumienie i tyle, ale nie kiedy zostali za to zamknięci w jakimś więzieniu! Kto w ogóle ma więzienie we własnym domu?

- Długo jeszcze? – wyrzuciła z siebie rozkładając ręce. Gajeel oderwał wzrok od zamka i przeniósł go na nią.

- Niecierpliwa coś jesteś, mała – odparł. Levy skrzyżowała ręce na piersiach i nadymała policzki.

- No bo się tak guzdrzesz… - po jej słowach chłopak wstał i otworzył drzwi lekkim pchnięciem. Dziewczynie zrobiło się trochę głupio i opuściła głowę. – Przepraszam.

Cała trójka weszła do środka, a dłonie wszystkich instynktownie poderwały się, żeby zakryć nos i usta ponieważ miejsce w którym się znaleźli cuchnęło. Wyglądało ładnie, wielkie okna z pięknymi firanami, lśniące panele i wielki stół na samym środku z białym obrusem i zestawem do herbaty. Ale panował tam straszliwy mrok i obrzydliwy smród.

Gajeel w przeciwieństwie do Levy nie wydawał się zaskoczony, musiał to czuć jeszcze przed wejściem do pokoju.

Na końcu wielkiego stołu samotnie siedział otyły klient, leniwie przesuwając palcem po brzegu szklanki. Kiedy tylko zobaczył gości zerwał się z miejsca z zadowolonym uśmieszkiem i zaklaskał w dłonie.

- Pobiliście rekord! Już myślałem, że jak inni nie dotrzecie na przyjęcie! – uśmiechnął się i zrobił obrót na krześle.

Za bardzo zadowolony, pomyślała Levy. Gajeel musiał pomyśleć tak samo, bo podszedł do mężczyzny zaciskając pięść na jego czarnej marynarce i przyciągnął do siebie.

- Jakie. Kurwa. Przyjęcie. – wysyczał przez zęby. – Uśpiłeś nas, a potem zamknąłeś. A teraz chcesz się bawić w jakieś przyjęcie?

- Owszem moi drodzy przyjaciele – Mężczyzna pstryknął mu palami przed oczami i znów się roześmiał. Gajeel zamachnął się pięścią.

- Czekaj, czekaj, czekaj! – zawołała błagalnie Levy łapiąc go za przedramię wraz z pomocą kota. Przez chwile prowadzili swoją małą wojnę, która miała pokazać, kto ma silniejszą wolę walki.

I wygrał Gajeel.

Mężczyzna uderzony pięścią pokrytą żelaznymi łuskami odleciał dość daleko, uderzając z głośnym hukiem o ziemię. Redfox usłyszał  westchnięcia świadczące o zrezygnowaniu towarzyszy. Odwrócił głowę w ich stronę i zobaczył ich niewyraźne miny.

- No co? – zapytał. – Sprowokował mnie. – Dodał z wielką pewnością w głosie.

- A jest ktoś, kto ciebie nie prowokuje? – spostrzegł Lily. Po zamyślonej minie przyjaciela wiedział już wszystko. Gajeel wrócił wzrokiem do nich i zatrzymał się na dziewczynie. Machnął ręką i odwrócił się tyłem, aby móc obserwować wstającego mężczyznę.

- Wspaniałe uderzenie! Doprawdy! – zaklaskał i szybkim krokiem był już przy nich. Zdezorientowana trójka nie wiedziała co powiedzieć albo jak zareagować, więc po prostu stali obserwując dziwne zachowanie klienta. Chociaż Gajeel wciąż był gotowy, aby go znowu walnąć. Tylko tym razem już bez żadnego większego powodu. Tak z kaprysu.

- Wspaniale! Czas na świętowanie... Ser dla każdego! Czekajcie, skreślcie to. Ser dla nikogo. Sądzę, że to też może być uroczystość zwłaszcza, jeśli nie lubicie sera, prawda? Sporo tu namieszaliście, jak jakieś małe szczury. Ale wciąż nie dostaniecie sera. No, może troszeczkę. Czekajcie, macie kotka! To nie, sera nie będzie. Za to herbatka…

- Ty coś ćpałeś? – wtrącił się Gajeel, a Levy dźgnęła go łokciem w bok. Chłopak skrzywił się, udając, że go to chociaż trochę zabolało, a następnie wywrócił oczami i oparł łokieć na głowie niższej towarzyszki. Wbiła w niego mordercze spojrzenie, a następnie poddała się i nawet nie skomentowała na głos jego zachowania.

- To może zaczniemy? Oh tak! Zapraszam! – zaklaskał w dłonie, a drzwi znowu się otworzyły. Levy wzdrygnęła się widząc dwa szkielety, które wiedzieli w podziemiach. Podeszły one do stołu i usiadły jak ludzie na krzesłach, łapiąc za filiżanki z herbatą. Jeden ze szkieletów starał się napić, ale gorący napój przeleciał przez szczeliny kości.

Mężczyzna wywrócił oczami i rozłożył się na swoim krześle.

- Svari, powtarzam ci już po raz pięćset osiemdziesiąty dziewiąty, nie uda ci się napić tej herbaty! – oznajmił łapiąc za dzbanek i wylał trochę napoju na leżący przed nim talerz, który następnie podał stojącej niedaleko dziewczynie. Widząc, że Levy się skrzywiła palnął się w głowę. – Ależ ja głupi. – Rzucił talerzem do tyłu, a odgłos uderzającego w ziemie metalu rozniósł się po całej sali. Szkielety zaklaskały, jakby była to wspaniała rozrywka, ale mężczyzna uciszył je morderczym spojrzeniem. Chociaż, to było dość niewłaściwe, skoro były już dawno martwe.

- I tak to z wami tępakami jest! Lepiej jakbyście byli zrobieni z herbatników! Przynajmniej miałbym czym poczęstować naszych gości! Ale nie, wy się uparliście i musieliście zrobić się z kości! Zero ambicji! Jesteście… Szarzy. Bezbarwni. Martwi. Nudni, nudni, nudni! – spojrzał na magów i wskazał na wolne krzesła, jakby nigdy nic. – Usiądziecie?

- A mamy jakiś wybór? – zapytał Lily.

- Oczywiście! Możecie zostać moimi osobistymi sługusami. Wtedy miałbym herbatnikowych towarzyszy… Mhmm… Herbaniki...

- Okej, to chyba usiądziemy.

Gajeel zacisnął ręce w pięści. Uniósł jedną na wysokość głowy.

- Wam też się rzuciło na mózgi? Załatwmy to w łatwiejszy sposób! – chciał znowu uderzyć, ale widząc, że mężczyzna z zadowoleniem na twarzy wręcz oczekuje na to, zrezygnował. – Albo lepiej usiądźmy.

- Wspaniale! – Mężczyzna nachylił się nalewając herbaty do dwóch wytwornych filiżanek z wzorem kwiatowym. – Dziękuje za przybycie.

Klient podał filiżankę na spodeczku Gajeelowi. Chłopak zamrugał i wziął ją, nie bardzo wiedząc co z nią zrobić. Delikatna porcelana w jego poharatanych walką dłoniach zdawała się wybitnie zagrożona.  Redfox zajrzał do środka i na wszelki wypadek powąchał dziwny napój, aby upewnić się, czy to na pewno zwykła herbata. Mężczyzna wskazał na krzesła.

Dziewczyna spokojnie usiadła, ledwo dosięgając nogami do podłogi. Gajeel za to po uczynieniu tego samego podskoczył, z krzykiem rozlewając herbatę.

- Och, przepraszam! – zawołał mężczyzna i spiorunował wzrokiem jednego z siedzących obok szkieletów. Jeden z nich wstał i powolnym krokiem obszedł stół. Podniósł z krzesła coś, co przypominało kości dłoni. – Zawsze robią takie żarty.

- Nie będę nawet pytać… - rzucił Lily siadając bezpiecznie na stole.

- To takie słodkie, że starają się myśleć, mimo że nie mają mózgu. Siadasz?

Ostatnie było skierowane do Gajeela, który nadal dochodził do siebie po tym co się stało. I właściwie przez cały czas próbował zrozumieć co oni właściwie robią. Oszaleli, jak nic oszaleli. Koleś ich uśpił, zamknął, a teraz zaprosił ich na herbatę i na pogaduszki. Kto normalny by się zgodził na coś takiego?

Ale mimo wszystko ostrożnie usiadł na krześle, wciąż utrzymując kontakt wzrokowy z rozbawionym sytuacją mężczyzną.

- Dobrze więc… Co was sprowadza? – zapytał. Magowie słysząc to mieli ochotę się załamać. Gajeel uderzył dłońmi o stół i lekko się wychylił.

- Przecież sam nas wynająłeś. A najlepsze, że nas zamknąłeś kiedy przynieśliśmy ci tą głupią książkę!

- Nie przypominam sobie – wzruszył ramionami i popatrzył na szkielety, jakby samym wzrokiem zadawał im pytanie, czy one coś o tym wiedzą. Te jedynie pokiwały przecząco czaszkami.

- O takich rzeczach się nie powinno zapominać – westchnęła Levy wywracając oczami.

Mężczyzna przyjrzał się im wyraźnie, a następnie się skrzywił. Widocznie wciąż nie mógł sobie niczego przypomnieć, mimo że chwile temu sam o tym mówił. Rozmasował czoło, po czym… zniknął nagle. Nim trójka towarzyszy zdążyła zareagować, lub zerwać się do szukania go, był już z powrotem. Jednak wszyscy otworzyli szeroko zaskoczone oczy. Zamiast niskiego i otyłego grubaska w ledwo dopinającym się garniturku, stał przed nimi przystojny facet, z wyglądu dwudziestoparolatek, o ciemnych włosach i miłym uśmiechu.

Spojrzał na nich swoimi czerwonymi oczami i zaczął machać, jak dziecko.

- Heeej! – zawołał. – Już pamiętam!

- Kim ty jesteś? – wyrwało się z ust wszystkich.

- Jakby wam to… - zaczął stukać palcem w usta, a potem wyciągnął gwałtownie małą, poniszczoną książeczkę, którą dla niego znaleźli i otworzył ją na jakieś stronie. – Sitri, demon szaleństwa.

Ukłonił się nisko, po czym widząc ich zdziwione miny, rzucił w nich trzymaną książką. Gajeel złapał ją zanim uderzyła ona w twarz dziewczyny.

- Przerobie was w paluszki rybne! Jak możecie nie wiedzieć kim jestem, marne pokraki! – warknął krzyżując ręce na piersi. Po chwili dodał z teatralnym smutkiem w głosie: - Wykopali mnie z podziemia i wszyscy o mnie pozapominali.

- Beznadzieja – skomentował Gajeel.

- Fakt. Boicie się, prawda? – uśmiechnął się pokazując śnieżnobiałe kły. Cała trójka odruchowo parsknęła pod nosem. – Och… Nie boicie się demonów, to błąd.

- Znamy już jednego. Ciepłe kluchy i tyle – machnął na to czarnowłosy przypominając sobie o duchu Lucy.

- Wszyscy jesteście nudni – stwierdził Sitri rozkładając się na krześle. Podniósł nogi, by je położyć na stole, który był zastawiony porcelaną, ale to nie było problemem kiedy skopał ją na ziemię. Założył kostkę na kostkę, splótł palce i popatrzył krzywo, by dosadniej wyrazić swe niezadowolenie. – Normalnie ludzie uciekają z płaczem, kiedy się dowiadują. I to całe „Nie zabijaj nas, nie zabijaj!”. Słodkie. Ale wy nie jesteście słodcy. No może po za kotkiem. Kotek może być.

Lily widocznie się wzdrygnął.

- Gdzie jest nasz prawdziwy klient? – zapytała w końcu Levy.

- Umarł kiedy cię jeszcze na świecie nie było, malutka – odpowiedział.

Dziewczyna zagryzła dolną wargę. Kiedy Gajeel ją tak nazywał, to jakoś jej to nie bardzo przeszkadzało, ale kiedy on ją tak nazwał, zachciało się jej kłócić, że wcale nie jest taka mała.

- Czyli chcesz nam powiedzieć, że udawałeś tego człowieka, by zabijać ludzi? – wywnioskował Lily. Głośny śmiech rozbrzmiał w całej sali.

- Naprawdę interesujący ten wasz kociak, mogę go zabrać? – zachichotał. Gajeel otoczył go ramionami, prawie go przy tym dusząc.

- Wara od mojego kota!

Levy patrzyła na ich wymianę zdań. Przez chwilę zastanawiała się, czy może się wtrącić, ale bała się widząc ich piorunujące spojrzenia. Szkielety siedzące naprzeciwko powodowały u niej nieprzyjemne dreszcze, a fakt, że cieszyły się na widok złego demona był dla niej tym bardziej złą informacją. Jej wzrok nagle powędrował na leżącą na stole książkę. Wyciągnęła swoją dłoń i o mało nie została trafiona widelcem, który przeleciał milimetr nad jej ręką i rozbił szklankę, by następnie wbić się w stół.

- Chcesz się dobrać do moich przepisów na paluszki rybne? – Sitri zmarszczył brwi. Levy z przerażeniem wymalowanym na twarzy pokiwała głową na boki. – Oh, to w takim razie możesz ją sobie wziąć.

- Słucham? – zapytała załamującym się głosem. Wciąż nie mogła wyjść z szoku, że mogłaby zostać bez ręki przez zwykły widelec i miłość do paluszków rybnych. Po chwili wyrzuciła z siebie: - Chciałeś nas właściwie to zabić… przez to coś! Musiałam się włamać! Rozumiesz? Nigdy czegoś takiego nie zrobiłam.

- … I właściwie nie zrobiłaś, bo to ja… - Gajeel wszedł jej w słowo.

- Zamknij się! – warknęła. – A potem nas zamknąłeś! Właściwie to czemu tu siedzimy i gadamy? Gajeel, przywal mu!

- Wow, mała, spokojnie – pokazał jej gestem dłoni by siedziała. Zaczynał się martwić, nie mówiła jak spokojna Levy, którą znał. Ta była bardziej energiczna i w jakiś sposób bardzo szczera. I nie ukrywając, taka zmiana trochę mu się nie podobała. Wolał mądrą i rozsądną geniuszkę, niż kolejną krzykaczkę jak Charlotte, której wszędzie było pełno.

Sitri uśmiechnął się.

- Dlatego możecie wziąć tą książkę… jako taki symbol mojej… - zamyślił się, próbując widocznie dobrać jakieś pasujące słowo. W końcu machnął ręką. – Po prostu zabierzcie to coś. No i nie zapomnijcie stąd iść, zanim zmienię zdanie. Ewentualnie zdanie zmieni mnie.

Po tych słowach zeskoczył z krzesła i zrobił obrót w miejscu.

- I nie wracajcie. Nawet w niedziele i święta. Zdarza mi się zapominać o pewnych rzeczach. Jeszcze o was zapomnę i was zabije – zachichotał, jakby mówił o jakiejś wspaniałej zabawie i po chwili zniknął wraz ze szkieletami.

- Jakby już nie próbował nas zabić. Serio jest stuknięty – rzucił Lily spoglądając kątem oka na trzymaną przez Levy książkę. Dziewczyna otworzyła ją na pierwszej stronie i starała się coś rozszyfrować, niestety dopiero zaczynała naukę tego języka i niebyt dobrze jej to szło. – Ciekawe co tam pisze.

Kiedy niebieskowłosa doszła do słowa, które na pewno znaczyło „zmiana” zamknęła ją i odparła z pewnością w głosie:

- Nie wiem, ale na pewno nic dobrego. Musimy wrócić do Fairy Tail i pokazać to Metusowi.

Gajeel w tym czasie badał jej twarz intensywnym spojrzeniem. Nie wiedziała, czego w niej szuka, ale jakoś podobało jej się, kiedy się w nią tak wpatrywał. Odwróciła głowę w jego stronę.

- O co chodzi? – spytała z lekkim rumieńcem na twarzy.

- Fajnie, że znowu jesteś sobą – zaśmiał się i wstając zniszczył jej fryzurę swoją dużą dłonią. Dziewczyna przez chwilę siedziała nieruchomo na miejscu analizując słowa chłopaka i kiedy doszło do niej co właśnie powiedział, poczuła jak jej twarz robi się cała czerwona, a serce zabiło szybciej. Cieszyła się jak głupia, bo nigdy nie usłyszała takich słów. To chyba znaczyło, że ktoś ją akceptuje i lubi, taką jaka jest. Uśmiechnęła się, zaciskając mocniej palce na małej książce.

Ruszyła się dopiero wtedy, kiedy usłyszała głos Gajeela:

- Chodź, bo cię zostawimy! – zawołał otwierając drzwi. Natychmiast wstała i wybiegła przez nie, wywołując taką falę powietrza, że latający Lily prawie nie odleciał na kilka metrów. – O rany, ona chyba serio chce wiedzieć co jest w tej książce.

Exceed spojrzał załamanym wzrokiem na przyjaciela, a następnie bezradnie westchnął.

- Biedna Levy…

- Czemu? – zainteresował się nagle Gajeel, ale tego Lily już mu nie odpowiedział. – Ej! Lily! Nie zmieniaj się w babę i odpowiedz, a nie się fochasz!

♦-♦-♦-♦-♦-♦

Dziecko się rozleniwiło. Mamy wakacje, zero szkoły i głupiej nauki. Czyli wracamy do zasady "Rozdział codziennie".

Michael: Yhym... Zobaczymy.

Uwierz we mnie ;_:

Michael: Wierze tylko w latającego potwora Spaghetti.

;_____: bul, rzal i smuteg.